Blog
Zo kan het dus ook!
Geplaatst op 24/01/2017
Door: ViQiT, bij ViQiT
Ik loop al een tijdje rond in de wereld van de detachering, en mag zeggen dat ik door de jaren heen gepokt en gemazeld ben. Niet heel snel kijk ik ergens van op.
Door de jaren heen heb ik diverse hele mooie opdrachten mogen doen waar ik altijd heel veel voldoening uit heb gehaald, want wees nu eerlijk: het is toch ontzettend gaaf om te zien dat jouw bijdrage er voor zorgt dat een project tot een goed einde komt? Sinds 1998 ben ik aan de slag en heb de paniek rond de millenniumwisseling meegemaakt. Stel je voor dat de aarde zou stoppen met draaien op 1-1-2000. Dozen vol IT’ers waren er voor nodig! Oliebollen en kinderchampagne op het kantoor van een grote bank. Het is apart, maar het heeft ook wel wat. We hebben van een paar systemen de datum maar een maand achteruit gezet, die zouden in januari toch uit gaan. Soms moet je de dingen pragmatisch bekijken.
Of de uitrol van nieuwe werkplekken bij Air France-KLM… Dat had ook wel wat voeten in aarde. Als coördinator/teamleider van de applicatie intake- en packagingteams was ik eindverantwoordelijk voor de juiste en tijdige oplevering. Tijdens de go-live van het project hebben wij (de teamleden, engineers, projectleider en ik) ondersteuning geboden in shifts van 12 uur. Ik kan je zeggen dat koffie en een broodje ossenworst (blijkbaar een specialiteit op Schiphol Oost) zeer goed smaken om 4 uur ‘s nachts. Het leuke van een opdracht als dit is dat je overal kunt komen. En dan letterlijk overal. Had Beatrix een bezoekje ergens in een ver land? Dan kwam ze aan voor het raam van mijn kantoor. Hoe weet je dan dat ze aankomt? Vrij simpel: een dag van tevoren rijden er veel mannen in pakken zenuwachtig rond, straatje wordt geveegd, nieuwe bloemen en planten langs de weg. Ach, ze zal vast gek zijn op geuren en kleuren denk ik dan maar.
Als je daar zo een tijdje werkt en wat mensen kent, dan kun je veel leuke dingen doen die je werk nog leuker maken. Vliegen in een heuse flightsimulator van een Boeing 777 bijvoorbeeld, of rondstruinen in de hangars en tussen de vliegtuigen kijken. In motoren. Alles aanraken. Maar ook tussen de stewardessen in opleiding. Die hebben volgens mij allemaal dezelfde kledingmaat. Althans zo lijkt het. Piloten? Dat zijn ook gewone mensen. Een vliegtuig is een kist. Een propellervliegtuig is een bromtol. Een piloot? Dat is een buschauffeur.
Er is mij verteld dat ik vanuit mijn kantoor zo de start- en landingsbanen op kon lopen. Die lagen 50 meter verder. Men vertelde mij ook dat ik dat niet zou halen. Ik heb maar niet gevraagd waarom, en ook niet geprobeerd. Leek me beter voor mijn gezondheid.
Zoals je ziet, ik vind wat ik doe erg leuk en kan her en der de krenten in de pap zeker vinden. Die eet ik met plezier op.
Maar… naast alle leuke en leerzame opdrachten miste ik iets. Ik werkte bij diverse detacheringsbureaus, en wist eigenlijk soms na een tijdje niet meer wie mijn collega’s waren. Wie mijn werkgever was. Elke maand een “vrijwillig verplichte” meeting in een Van der Valk, allemaal nieuwe gezichten. Wie zijn jullie? U bent… mijn werkgever? Ah, ok. Ik zie het wel aan het einde van de maand. Bedankt. Onpersoonlijk.
Dat moest anders. Maar hoe?
Soms liggen de dingen voor je neus. De IT-wereld is een kleine wereld en al snel kwam ik in contact met een oud-collega die bij ViQiT werkt. Hij vertelde mij een enthousiast verhaal over het bedrijf, en hoe leuk en persoonlijk het er wel niet was.
Eerst maar eens zien dan, ik ben van nature gereserveerd en wil het eerst zelf wel eens zien. Een andere oud-collega gebeld: die vertelde mij precies hetzelfde. Jeetje, ok. Dan moet ik daar werk van gaan maken, dus solliciteren. Na een paar dagen kreeg ik een reactie: we willen graag met je in gesprek om te kijken of er een match is. Dat klinkt al veel beter dan: we willen kijken of we je aan willen nemen. Een match. Dat komt van 2 kanten. Wauw! Zo gezegd zo gedaan, haren kammen, pak aan en op vrijdagmiddag met frisse nervositeit op naar Arnhem. “Het hol van de leeuw”. Bij binnenkomst was het direct duidelijk, ja dit is een sollicitatie maar wel 1 die uitgaat van het gesprek, een dialoog. Leuk! Veel leuke mensen gezien en gesproken, prettige sfeer. Mijn oud-collega’s hadden helemaal gelijk. Veel koppen koffie, en wat gesprekken later was het klaar. Maandag bellen we.
Afspraak is afspraak, maandag kreeg ik een telefoontje van Charles, er is een match. Heb jij die ook? Jazeker! Nou dan gaan we ervoor!
Officieel ben ik op 1-11 begonnen, maar in september mocht ik al aanschuiven bij de personeelsbijeenkomsten. Je wordt toch immers onze nieuwe collega? Weer een wauw moment want dat had ik nog niet eerder meegemaakt op deze manier. Sinds 2 januari dit jaar is mijn opdracht bij de klant afgelopen en werk ik vanuit het kantoor in Arnhem. Wat beter kennismaken met mijn nieuwe collega’s. Op de één of andere manier lijkt het wel of ik ze al jaren ken. Zou het komen door de cultuur binnen ViQiT? Of komt het omdat we allemaal gelijkgestemde vakidioten zijn? Of beide? Ik kan er de vinger niet op leggen, maar ik weet wel dat ik tot nu toe geen seconde spijt heb van de keuze die ik heb gemaakt door hier aan de slag te gaan. Leuk bedrijf, fijne collega’s, goede sfeer en duidelijkheid. What you see is what you get. Ik ben er blij mee!
En dat persoonlijke? De dag na kerst is mijn zoon 18 geworden. Hij kreeg zelfs een kaart ViQiT. Dat is normaal.
Geschreven door: Eric Kranendijk