Blog

Blogs – zinvol of zinloos?

Geplaatst op 13/01/2017

Door: ViQiT, bij ViQiT

Je kent het vast: je zoekt naar iets inhoudelijks met Google en ziet dat Google bovenaan nietszeggende blogs presenteert. Een blog lijkt altijd te moeten beginnen met iets wat de schrijver opviel of overkwam in het recente verleden. Dat blijkt vervolgens slechts de kapstok om een totaal ander verhaal aan op te hangen. Om het persoonlijk te maken, lees je ook nooit dat de gebeurtenis al wat langer geleden gebeurde, maar meestal iets als ‘gisteren’ of ‘vanmorgen’. Dit maakt het voor mij soms zó sterk, dat ik denk dat ze zonder die “inspirerende” gebeurtenis helemaal niets hadden kunnen verzinnen om over te schrijven. En schrijven moet.

Wat ooit begon als weblog, een soort dagboek waarin je spontaan iets schreef wat je wilde delen met de wereld, is verworden tot een commercieel instrument. Zonder blog wordt je volgens marketingdeskundigen niet erkend als deskundige op jouw vakgebied.
Zonder blog verschijnt je informatieve, maar statische website vrijwel zeker laag in de zoekresultaten van Google. Zonder te bloggen krijgen klanten geen goed beeld van de perso(o)n(en) achter de organisatie. Kortom, persoonlijk bloggen moet! Doe je het niet, dan kun je het commercieel wel vergeten. Misschien ging het hier wel fout met mijn carrière als ZZP’er: ik schreef welgeteld één zo’n blog…

Sinds Google updates van websites (en dus ook blogs) meerekent in de score, zijn er helaas heel veel van die verplichte blogs die nergens over gaan.
Het zijn juist deze blogs die volgens de regels zijn opgesteld: beginnen met een pakkende persoonlijke ervaring en daarna vaktechnisch vullen tot een maximum aantal woorden. Dat maximum is belangrijk voor de beleving, want je mogelijke klant mag niet afhaken, maar zal ook geen eindeloos lang stuk proza lezen.

In mijn onderzoekje voor deze (eveneens verplichte) blog, stuitte ik op een stuitend stukje verplicht geschreven tekst. Als kapstok en persoonlijke inleiding op een taalkundige verhandeling, schreef de auteur hoe die als fietser bijna iemand van z’n sokken had gereden. Naar het slachtoffer riep de auteur: “Maar ik belde toch!”. De exacte formulering van dit zinnetje was de kapstok voor het taalkundige verhaal. En passant suggereerde de auteur hiermee ook dat je dus best iemand mag aanrijden, als je eerst maar belt!
Uiteraard kwam deze inhoudelijke betekenis van de kapstok niet aan de orde…

Gelukkig kom je ook nog weleens echte weblogs tegen die wél heel zinvol zijn. Vaak zijn het mensen die vol enthousiasme vertellen over hun hobbyproject: elk stapje krijgt een eigen blog. Deze blogs, die vaak tegen alle “regels” in zijn opgesteld, geven wel heel veel informatie. Deze informatie is meestal ook nog eens heel waardevol. Ze beginnen niet met een persoonlijke, maar verder totaal ongerelateerde ervaring. Ook zijn ze gewoon zo lang als nodig is om het verhaal te vertellen. Die verhalen worden weinig gelezen. Maar wie ze leest, is geïnteresseerd en leest ze helemaal. Ja, bloggen mag, ook van mij; graag zelfs! Maar laat het geen “zinloos moeten” worden!